Al jaren zien wij, de vaatlaboranten van het IJsselland Ziekenhuis, vanuit het restaurantraam dat uitkijkt over de voetbalvelden een man van zekere leeftijd hardlooprondjes maken rondom het veld. Meerdere keren per week, weer of geen weer, komt hij aan in zijn gele jasje met zwarte broek en start zijn training. Elke ronde zwaait hij met zijn arm naar ons en wij zwaaien enthousiast terug. Zijn laatste ronde eindigt hij altijd met twee zwaaiende armen die hij kruist, zodat wij weten: dit is zijn laatste hardlooprondje van vandaag. Elke week weer kijken wij uit naar deze mysterieuze man, die wij niet kennen maar toch vertrouwd voor ons is.
En op een dag…zien wij hem niet meer. De dagen worden weken, de weken worden maanden… We beginnen ons ongerust te voelen: wat zou er zijn? Hij kan maanden op vakantie zijn maar dit duurt toch wel erg lang… Hij zou toch niets ernstigs hebben? Of erger nog, overleden zijn?
“We gaan binnenkort in onze lunchpauze maar eens naar dat voetbalveld toe lopen en daar vragen of iemand hem kent en of er iets is,” bedenken we. Enige zorgen maken we ons wel.
Tot ik op een dag extra kom werken. Het is ontzettend slecht weer en ik, die altijd op de fiets naar het werk ga, ben met de auto gegaan. Die heb ik op de parkeervelden achter de voetbalvelden neergezet. Ik loop rond 12.40 uur langs het veld, ik kijk naar rechts en wie zie ik tot mijn grote verbazing van het voetbalveld af komen lopen? Onze mysterieuze zwaaier! Ik herken hem aan zijn tenue. Ook hij ziet blijkbaar iets bekends want we zeggen allebei tegelijk : “Hallo…?”
Benieuwd naar zijn lange afwezigheid vraag ik hem hoe het met hem gaat. “Ik heb een ernstig ongeluk gehad tijdens het wielrennen”, vertelt hij. “Iemand voor mij sloeg plotseling linksaf en ik moest zo hard remmen dat ik over de kop vloog. Mijn helm was gebroken en ik heb mijn armen en schouder beschadigd. Mijn hartslag bleef onregelmatig en zo belandde ik een nacht op de hartbewaking. Ik heb door dit alles veel in jullie ziekenhuis vertoefd.” Hij vertelt verder: “Wat een ontzettend fijn ziekenhuis is het IJsselland zeg! De hulpverleners van de Spoedeisende Hulp hebben zelfs mijn dure racefiets voor mij mee genomen naar het ziekenhuis zodat ik deze niet kwijt raakte.” Hij vertelt verder: “Ik ben ooit eerder in het IJsselland geweest en ben steeds goed en vriendelijk door jullie geholpen. Ik heb nu nog veel meer waardering en respect voor al het werk wat jullie doen!”
Gelukkig gaat het inmiddels weer heel goed met Wim Schnieders, zoals onze anonieme hardloper heet. Wim is jarenlang bestuurslid van Sparta Rotterdam geweest en onlangs benoemd tot lid van Verdienste. Hij sport al sinds zijn 5de jaar. Ondanks zijn leeftijd van 70 jaar doet hij nog aan wielrennen en skiet hij ook, naast het hardlopen. Hij heeft onder andere zes marathons gelopen, waarvan één in Berlijn: “Dat was erg indrukwekkend. Het was vlak na de val van de Berlijnse Muur. Mensen aan de kant stonden te huilen dat een evenement als dit nu weer mogelijk was.”
Wij zijn heel blij dat we Wim weer meerdere keren per week voorbij zien lopen en zwaaien enthousiast naar hem. “Ik loop twee keer per week vijftien rondjes rondom het veld,” zegt Wim. Wat een bijzondere ontmoeting was dit. Wim, we hopen dat je nog lang in goede gezondheid langs het veld mag rennen!
Geschreven door Alexandra Andeweg, Vasculair Diagnostisch Laborant
