Kort geleden is de Rotterdamse marathon weer gelopen. Ongelooflijk, wat een prestaties!
Niet alleen de winnaar deed iets heel bijzonders maar ook degene die als laatste binnenkwam.
Veel trainen , tijd in stoppen , mentale belasting, pijn in het lijf, etc.
Maar ook trots, de medaille en het samen de sport beleven!
Dit beeld kwam mij op het netvlies toen ik de nieuwe Covid golf weer op ons af zag komen.
Als zorgverleners rennen we ons een hoedje, we zijn top getraind, we doen waar we van houden, we willen er voor gaan! We vervullen onze maatschappelijke opdracht. We doen het samen als Team IJsselland.
Tegelijkertijd, na 30 km gaat het echt pijn doen. Het is wel heel ver…de finish is nog niet te zien.
Mixed feelings dus. Dat moeten we eerlijk tegen elkaar durven en willen zeggen. We moeten elkaar echt helpen om niet veel blaren te krijgen. Ook moeten we blessures voorkomen. Alsjeblieft denk aan handen consequent wassen, mondmaskers op, de anderhalve meter. En: denk vooral aan elkaar.
Vele schouders die op elkaar aansluiten maken lichter werk.
Wij proberen er alles aan te doen om het parcours zo goed mogelijk te effenen. Dat kan altijd beter. Daarom ben ik blij dat we nu regelmatig praten met de OR, de VAR en de BVMS over wat wijsheid is. Geef hen en ons alsjeblieft je ideeën door.
Ook al is de finish nog niet bereikt: die medaille hebben jullie al lang en breed verdiend!
Albert van Wijk
