Marieke wilde altijd graag thuis bevallen. Anderhalve week voor de bevalling kwam ze erachter dat dit helaas niet doorging. Wij interviewde haar over deze voorkeur en hoe ze deze switch kon maken. Marieke benadrukt aan het begin van dit interview dat ze niet perse wil promoten dat iedereen in het ziekenhuis moet bevallen, maar dat ze wel hoopt een beetje angst weg te nemen bij de mensen die ook onverwachts in het ziekenhuis moeten bevallen of het sowieso al eng vinden.

Nog gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje! Hoe gaat het met je? “Goed! Ik ben nu met mijn dochtertje Rosan, die is nu lekker aan het spelen. We hebben al een kindje, dus qua ouderschap was de overgang niet heel groot, maar omdat ik dat kindje zelf niet had gebaard, moest ik wel nog even wennen aan borstvoeding geven. Verder heb ik een goed herstel en is Rosan heel schattig.”

Waarom wilde je in eerste instantie graag thuis bevallen? “Ik wilde graag thuis bevallen omdat dat het meest ontspannen leek, Je hebt weinig prikkels om je heen en ik ben ervan overtuigd dat je sneller vraagt naar een ruggenprik als je in een medisch traject komt. Het is fijn dat het er is hoor, maar voor mij is pijnbestrijding niet de meest wenselijke situatie. Ik wilde graag zo natuurlijk mogelijk bevallen.”

Wil je ons meenemen in het moment dat je erachter kwam dat je niet meer thuis kon bevallen? “Anderhalve week voor de bevalling werd duidelijk dat Rosan een extra systole op haar hartje had, hierdoor moest ik in het ziekenhuis bevallen. Op het moment dat ik dit hoorde heb ik direct mijn verwachtingen bijgesteld en was ik er oké mee.”

Hoe werd je ontvangen in het ziekenhuis tijdens de bevalling? “In eerste instantie kwam ik voor een controle-afspraak voor het hartje van Rosan (die toen nog in mijn buik zat). Na de afspraak besloten we om toch even te kijken of mijn vliezen gebroken waren, en dat was inderdaad zo. Toen moest ik blijven.”

En toen moest het gaan gebeuren! Hoe was de zorg tijdens de bevalling? “De zorg tijdens de bevalling was fantastisch! Ik heb de afdeling zelfs nog een kaartje gestuurd ter waardering. Er zijn 4 dingen in het bijzonder die ik echt top vond.

• Communicatie onderling: ik heb twee partners, dat is een unieke gezinssituatie. Gelukkig hoefde ik dit maar 1 keer uit te leggen. Het ziekenhuis had dit namelijk helemaal geregeld bij de overdracht. De overdracht was goed op de afdeling zelf, maar ook tussen de anesthesie afdeling en het Geboortecentrum. Ja, dus daar was ook goede communicatie
• Inzet: het personeel zette zich echt voor je in. Op een gegeven moment daalde de hartslag van de baby te erg. Toen kwam een van de verpleegkundigen, ik geloof Janneke, naar beneden rennen om me op mijn zij te draaien. De andere ploegen waren trouwens ook superfijn!
• Privacy: Ik vond het fijn dat er een gordijntje achter de deur hing, zo schrok je niet als er iemand in de kamer kwam omdat je mensen aan hoort komen, en je had toch een gevoel van privacy. Het was een fijne accommodatie.
• Aandacht voor het geboorteplan: Tot slot was het prettig dat er echt rekening werd gehouden met mijn geboorteplan. Dit merkte ik onder andere aan de manier waarop ik werd aangemoedigd tijdens het persen. De arts en de verpleegkundigen zeiden dingen als; “ja het gaat goed”. En niet: “KOMOP PERSEN!!”. Doordat het op een rustige toon werd gezegd ontstond er een hele intieme zachte sfeer.”

Ik kan me voorstellen dat het soms lastig kan zijn om je voor te bereiden op het onbekende. Hoe wist je wat je in je geboorteplan moest zetten als dit je eerste bevalling is? “Ik heb nergens spijt van en dit komt echt doordat ik vooronderzoek heb gedaan. Ik heb zelf veel gegoogeld en me echt gericht ingelezen, ook op de site van het IJsselland Ziekenhuis. Verder heb ik podcasts geluisterd en de IJsselland filmpjes op YouTube bekeken.  De gesprekken met mijn verloskundige en vriendinnen hielpen ook ontzettend. Mijn verloskundige wist al goed hoe ze in het ziekenhuis omgaan met een geboorteplan, dus dit was fijn. Toen bleek dat ik in het ziekenhuis moest gaan bevallen, heb ik me ingelezen over pijnbestrijding en de keizersnede. Ik was vooral benieuwd waar mijn persoonlijke ruimte en keuzevrijheid dan zat. Doordat ik zelf al onderzoek had gedaan wist ik op het moment dat ik werd ingeleid goed waar mijn pijngrens lag. Ik had met mezelf afgesproken dat ik een ruggenprik mocht nemen als ik het echt niet meer trok tijdens het inleiden. Omdat ik die keuze van tevoren al had afgewogen kon ik tijdens de pijn toch helder blijven nadenken.”

Wat was de rol van je partner tijdens de bevalling? “Mijn partner heeft een beetje meegeholpen bij de bevalling. Dit varieerde van mijn sokken uitdoen tot de materialen bij de CTG goed zetten.  Hij was eigenlijk gewoon een beetje voor mij aan het zorgen.”

Kun je ons meenemen in het moment na de geboorte? “Na de bevalling hoefde ik maar 1 dag in het ziekenhuis te blijven. Het was fijn dat ik met Rosan op bed kon slapen en mijn partner op de bank. Mijn andere partner en mijn oudere dochter waren ook welkom op de afdeling. Zij werden ook heel vriendelijk behandeld door het personeel.  Ik heb het ook als prettig ervaren dat allebei mijn partners welkom waren op de kamer.”