Alvast een kijkje nemen op het Geboortecentrum en dan ineens een paar dagen later al terugkomen voor je eigen bevalling: het gebeurde Sharon Knijf. Samen met haar vriend Dennis Schaap vertelt ze over de bevalling in het Geboortecentrum van het IJsselland Ziekenhuis.

Van harte gefeliciteerd! Hoe is het met jullie?
Sharon vertelt: “Goed! De bevalling is goed verlopen en we worden hier onwijs goed geholpen en verzorgd. Af en toe heb ik het gevoel dat ik in een hotel ben. Alle medewerkers, van voedingsassistenten tot verpleegkundigen, zijn zo lief en behulpzaam. Bijvoorbeeld de eerste nacht na de bevalling: toch best een beetje spannend, dus toen hij begon te huilen, heb ik toch maar even op het knopje voor hulp gedrukt. En er kwam geen ‘joh, het is een baby, die huilen nu eenmaal’, maar een lieve verpleegkundige die er alle begrip voor heeft. Dat is zo fijn! Voor ons is dat echt hoe we iedereen hier ervaren.”

Hoe kwamen jullie bij het IJsselland Ziekenhuis?
“We kwamen voor het eerst in dit ziekenhuis voor een soort korte rondleiding. Het is ons eerste kindje en we hadden eigenlijk niet echt een beeld van een ziekenhuisbevalling. Toen we hier voor het eerst kwamen, was dat dus eigenlijk vooral om even een kijkje te nemen. Ons beeld van een medische bevalling was toch wat meer medisch en steriel en we merkten al snel dat dat niet zo hoeft te zijn. En toen braken mijn vliezen ineens, eerder dan verwacht en heel kort op de rondleiding. We konden hier meteen terecht en na een goede CTG-scan, werd besloten dat ik toch opgenomen zou worden. Zo konden ze 48 uur kijken hoe het zou gaan.”

Je bent uiteindelijk niet meer naar huis gegaan. Hoe ging het verder?
“Klopt inderdaad! ‘s Ochtends braken mijn vliezen, ‘s middags kwam ik hier aan maar verder gebeurde er nog niks. Na de eerste nacht gebeurde er nog steeds weinig. Pas de tweede avond om 9 uur voelde ik toch wel iets aan mijn buik. In eerste instantie dachten we nog aan een harde buik of oefenweeën, maar al snel werd het meer. Om 00.30 belde ik mijn vriend, toen hij in t ziekenhuis aankwam werd ik om 1 uur ‘s nachts naar een verloskamer gebracht. We hebben nog even gewacht met meten, ook vanwege het infectiegevaar door de gebroken vliezen. Toen de verloskundige kwam voor de meting, had ik al zo’n 4-5 cm ontsluiting. Toen zijn we daar gebleven en hebben we de opties voor pijnmedicatie besproken. Omdat het natuurlijk nog wel even kon duren, zijn we voor een ruggenprik gegaan. Het werd allemaal erg duidelijk uitgelegd, dat was heel fijn. En omdat de anesthesist al gebeld was voor iets anders, kon het ook heel snel gebeuren. Ook de rest van de bevalling ging toen eigenlijk heel snel. om 10 voor 8 ‘s ochtends werd ons kindje geboren. De placenta leek nog even moeilijk te worden, maar kon door de ruggenprik gelukkig toch daar ter plekke verwijderd worden door de gynaecoloog. De verloskundige en verpleegkundige waren er zelf ook nog bij, voor ze werden afgelost. Dat was precies tijdens de dienst wissel dus toen was het ook nog even gezellig druk, met z’n allen op de kamer.”

Dennis, hoe was het voor jou?
Dennis vertelt: “In de eerste nacht dat Sharon hier was, heb ik thuis nog snel het ledikant en de co-sleeper in elkaar gezet en geregeld. We hebben een nieuw huis, dus er staat nog van alles in dozen en we dachten natuurlijk nog wel een paar weken te hebben. Daarna heb ik hier twee nachtjes kunnen slapen en nu pak ik nog even mijn rust thuis, zodat een van ons uitgeslapen is straks. Ik vind de mensen hier ook erg fijn. Ik merkte meteen dat Sharon echt een klik had met de verloskundige. Zij straalde zoveel vertrouwen en rust uit. Ze zei tegen Sharon, bij wijze van spreken met haar handen in haar zakken: jij moet het uiteindelijk doen en wij doen er alles aan om je daarbij te helpen. Ij iedereen merkten we dat: deze mensen doen niet zomaar hun werk, maar werken vanuit een passie en met oprechte interesse. Over de bevalling, maar eigenlijk over heel de zwangerschap denk ik: het is zo snel gegaan en zo anders gelopen dan je altijd hoort.”

Sharon sluit daarbij aan: “Ik ben vooral gewoon heel blij dat het op een natuurlijke manier kon gaan. Hij besloot gewoon ‘het is nu mijn tijd, ik kom eraan’ en je lichaam past zich aan. Dat geeft ook vertrouwen dat de rest wel goed komt. En hier straalt iedereen datzelfde vertrouwen uit. Uiteindelijk is het jouw bevalling en probeer je zoveel mogelijk de regie zelf vast te houden. Dat alle medewerkers hier daar zo goed in meegaan, zorgt er echt voor dat het een positieve ervaring wordt.”

Hij was duidelijk klaar om ter wereld te komen. En jullie?
Sharon: “Eigenlijk dachten we (ook logischerwijs) nog wel een paar weken te hebben. Hij is geboren bij 35 weken en 2 dagen, dus dat is vroeg. Het belangrijkste voor ons is natuurlijk dat zijn gewicht en lengte gewoon goed zijn. Bij de groeimeting toen we hier aankwamen hebben we daar nog wel even zorgen over gehad: daar leek hij te klein en te licht te zijn. Even ga je je dan toch zorgen maken, maar toen hij er was, bleek dat gelukkig niet nodig. We kregen nog duidelijk uitgelegd wat er gewoonlijk in die vijf weken nog verder groeit en waar we rekening mee kunnen houden, want gewicht en lengte zegt natuurlijk niet alles. Dat we nu alweer bijna naar huis mogen, is een heel fijn vooruitzicht.”

Dennis lacht: “Je gaat het hier nog missen. Wat dat betreft raden we iedereen aan om voor het IJsselland Ziekenhuis te kiezen. We komen vast nog een keertje terug voor een kopje koffie.”